O γιατρός και Γενικός Διευθυντής της INTERSOS Hellas, Απόστολος Βεΐζης μίλησε στο VICE στην εκπομπή “40 Χρόνια HIV Τα Παιδιά της Ξεχασμένης Πανδημίας” σε σκηνοθεσία του Κωστή Παπαδάκη, κάνοντας λόγο για τo ποια είναι η πορεία του ιού του HIV και της νόσου του AIDS ειδικά σήμερα στην Ελλάδα όσον αφορά στον μετακινούμενο πληθυσμό των αιτούντων άσυλο, των προσφύγων και των μεταναστών.
-Οι άνθρωποι χωρίς επίσημα έγγραφα παρέμειναν για πολλά χρόνια «αόρατοι» από το σύστημα υγείας. Γιατί συμβαίνει αυτό;
Πώς μπορεί να αλλάξει αυτό το δυσάρεστο και μη λειτουργικό μοτίβο για να εξασφαλιστεί μία καλύτερη φροντίδα των οροθετικών ατόμων μακριά από τον άδικο στιγματισμό και αντιμετώπισή τους;
Συγκεκριμένα δήλωσε ότι:
«Στο ταξίδι μου στην Αφρική γνώρισα το HIV / AIDS όπου εκατομμύρια άνθρωποι, εκατομμύρια παιδιά χάνουν τη ζωή τους κάθε χρόνο. Ένα πρόβλημα το οποίο μετά από πάρα πολλά χρόνια και σήμερα στα πλαίσια της πανδημίας και σήμερα στα πλαίσια της πανδημίας μας θυμίζει ότι για μια άλλη πανδημία ακόμη δεν έχει βρεθεί η αντίστοιχη λύση.
Η συνέχεια αυτού του προβλήματος γιατί πραγματικά παραμένει ένα πρόβλημα τη στιγμή που δεν το διαχειριζόμαστε, το έχω δει και στην Ελλάδα. Το ‘χω δει στην Ελλάδα σε ανθρώπους οι οποίοι μετακινούνται, που είναι αιτούντες άσυλο, πρόσφυγες, μετανάστες που μπορεί να είναι παιδιά, γυναίκες και άνδρες. Στην πλειοψηφία είναι παιδιά και γυναίκες, γυναίκες πολλές από τις οποίες είναι έγκυες και έχουν και τα ζητήματα τα οποία πρέπει να διαχειριστούν» .
Όπως αναφέρεται και στο βίντεο: “Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία για το έτος 2020-2021, το σύνολο των HIV / AIDS διαγνώσεων στη χώρα μας ανέρχεται σε 18.710. Από αυτές το 74,6 % είναι Έλληνες, το 20,6 % ξένοι γνωστής εθνικότητας, ενώ για το 4,8 % δεν υπάρχει πληροφορία ως προς την εθνικότητα”.
Ο Απόστολος Βεΐζης δίνει έμφαση στο ότι:
«Τα προηγούμενα χρόνια που είχαμε λιγότερους ανθρώπους να έρχονται στην Ελλάδα, θεωρητικά το πρόβλημα ήταν λίγο πιο εύκολο να το διαχειριστεί κανείς. Μέχρι το 2016 οι άνθρωποι χωρίς χαρτιά δεν είχαν πρόσβαση στο σύστημα υγείας. Το 2016 με έναν νόμο που άλλαξε τα πράγματα, όλοι οι Έλληνες ανασφάλιστοι όπως και οι μετανάστες και οι πρόσφυγες μπορούσαν να έχουν πρόσβαση στο σύστημα υγείας.
Μία αλλαγή που την βλέπουμε ξανά το 2019 είναι όταν η κυβέρνηση αποφασίζει να μην παρέχει ΑΜΚΑ προς τους αιτούντες άσυλο πράγμα που σημαίνει ότι όταν συνδέεις την πρόσβαση στην υγεία με το νομικό καθεστώς ενός ανθρώπου παράλληλα αυτό ισοδυναμεί με το ότι μειώνεις την πιθανότητα αυτών των ανθρώπων να έχουν πρόσβαση στο σύστημα υγείας.
Θεωρητικά όταν οι αιτούντες άσυλο φτάνουν στην Ελλάδα, η χώρα καταγράφει την ευαλωτότητά τους και ποια είναι τα θέματα και τα προβλήματα που έχουν για να δει τη διαχείριση αυτών των θεμάτων. Στην πράξη αυτό δεν γίνεται, που σημαίνει ότι όταν αυτή τη στιγμή ένα παιδί, μια γυναίκα ή ένας άντρας θα είναι θετικός στο HIV / AIDS ή θα έχει AIDS δεν υπάρχει η σωστή προσέγγιση.
Αυτό το εμπόδιο υπήρχε και υπάρχει γιατί δεν διαχειριζόμαστε πρώτα απ’ όλα αυτούς τους ανθρώπους ως ανθρώπους αλλά ως αριθμούς. Και δεν διαχειριζόμαστε το HIV / AIDS ως ζήτημα δημόσιας υγείας που αφορά αυτούς, εμάς και όλους μας. Νομίζω ότι μια μεγάλη συζήτηση η οποία μπορεί να ξεκίνησε το ‘81, είναι ότι γνωρίζουμε τη νόσο πάρα πολλά χρόνια παρ’ όλα αυτά όμως το στίγμα παραμένει και αυτό έχει να κάνει καθαρά με νοοτροπίες, με την πληροφορία, με τη διαχείριση. Αν όλοι μας μιλάγαμε ανοιχτά για τα ζητήματα, διαχειριζόμασταν την καθημερινότητά μας και προσπαθούσαμε να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον το στοίχημα αυτό θα έπρεπε να μην υπάρχει».
Εδώ μπορείτε να παρακολουθήσετε την όλη την εκπομπή του VICE: https://bit.ly/3lj5tmr