Ο Γενικός Διευθυντής της INTERSOS Hellas, Απόστολος Βεΐζης μίλησε με τη δημοσιογράφο Ντίνα Μόσχου στον ραδιοφωνικό σταθμό “Alpha Radio 98. 9”, για την εμπόλεμη κατάσταση στην Ουκρανία και τα δεινά που περνάει αυτές τις σκοτεινές ώρες ο λαός εκεί.
«Είναι μία από τις πιο δύσκολες αποστολές που έχω στην πορεία των επί 25 χρόνια δράσεών μου ως γιατρός αλλά και ως ένας άνθρωπος που έχει βρεθεί σε μέτωπα. Είναι πραγματικά από τις δύσκολες στιγμές γιατί βλέπουμε οικογένειες οι οποίες έχουν μοιραστεί. Βλέπουμε τους μπαμπάδες, τους παππούδες να έχουν μείνει πίσω και γυναικόπαιδα που στην πραγματικότητα έχουν κάνει μέρες ταξιδιού μέσα από πάρα πολύ δύσκολες συνθήκες μετά από πάρα πολύ μεγάλη διάρκεια παραμονής στα καταφύγια, παραμένουν μέχρι και 70 ώρες στα σύνορα για να περάσουν και να φτάσουν βεβαίως σε ευρωπαϊκό έδαφος όπου αισθάνονται μεν την ασφάλεια ότι έχουν φύγει απ’ τον πόλεμο, αλλά αναρωτιούνται ποια είναι η επόμενη μέρα γι’ αυτούς.
Βρεθήκαμε από την πρώτη στιγμή και στα σύνορα της Πολωνίας με την Ουκρανία στο σημείο Κούτσκοβο απ’ όπου περνούν καθημερινά 8.000 άνθρωποι. Έχουμε στήσει τη δική μας κλινική. Συνάδελφοι έχουν μείνει πίσω στην κλινική, ενώ η δεύτερη ομάδα έχει μετακινηθεί προς τη Μολδαβία και είναι στο σημείο εισόδου όπου συρρέουν άνθρωποι από την Οδησσό. Κυρίως τα προβλήματα που υπάρχουν ανάμεσα στους ανθρώπους αφορούν στα παιδιά. Μιλάμε για πάρα πολλά παιδιά τα οποία δεν μιλάνε, δεν εκφράζονται, δεν κλαίνε γιατί στην ουσία είναι σοκαρισμένα. Είναι αφυδατωμένα, κι όλο αυτό το χρονικό διάστημα δεν είχαν σωστή διατροφή. Η ψυχολογική τους κατάσταση είναι πάρα πολύ βεβαρυμμένη, το ίδιο συμβαίνει και με τις γυναίκες οι οποίες με την πρώτη κουβέντα όταν τις ρωτούν δημοσιογράφοι «τί κάνετε» ή «από πού έρχεστε» αυτό είναι μία λάθος ερώτηση καθώς βάζουν τα κλάματα και είναι άνθρωποι που δεν μπορούν να στηρίξουν πια και τα παιδιά τους σ’ αυτήν την προσπάθεια. Είχαμε ακούσει μητέρες να μας λένε «Πάρτε τα παιδιά μας να σωθούνε! Να γυρίσουμε εμείς πίσω» για να μπορέσουν αυτά τα παιδιά να έχουν κάποιο μέλλον.
Πάρα πολύ μεγάλο ερώτημα είναι το τι γίνεται με τους ανθρώπους πίσω. Παραμένουν πίσω πάνω από 44 εκατομμύρια άνθρωποι οι οποίοι είτε έχουν εκτοπιστεί είτε εγκλωβιστεί και οι ανάγκες είναι πάρα πολύ μεγάλες. Προσπαθούμε να δούμε πώς μπορούμε να υποστηρίξουμε όσους έχουν μείνει πίσω στην Ουκρανία. Το δεύτερο κομμάτι: εύχομαι η Ευρώπη να δείξει αυτή τη φορά διαφορετικά αντανακλαστικά όσον αφορά στον χειρισμό τους. Να μην μετατραπούν πάλι οι γειτονικές χώρες σε χώρους όπου θα εγκλωβιστούν άνθρωποι χωρίς να έχουν κάποιο μέλλον.
Άρα πρέπει να μοιραστεί το «βάρος» ανάμεσα σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες. Και βεβαίως πέρα από τα καλά λόγια που λένε ότι οι Ουκρανοί είναι καλοδεχούμενοι και θα τους παρέχουν τα πάντα, η πραγματικότητα δεν είναι ακριβώς έτσι. Ναι μεν λαμβάνουν κάποια sms με τα οποία τους λένε ότι μπορείτε να πάτε να βρείτε δωρεάν υγειονομική φροντίδα την οποία έχουν όσον αφορά στην επίσκεψη στον γιατρό, όταν όμως πρέπει να γραφτούν φάρμακα τότε δυστυχώς, αναδύεται το ερώτημα αν ένα άτομο έχει ΠΑΑΜΚΑ, ΠΑΑΥΠΑ κλ.π. Οπότε γενικότερα, θεωρητικά η Ευρώπη το έχει πάρει πολύ ζεστά το συγκεκριμένο ζήτημα αλλά δεν το ‘χει πάρει ουσιαστικά. Νομίζω ότι ο συγκεκριμένος πληθυσμός προσφύγων που αυτή τη στιγμή ξεπερνάει το 1.700.000 χρειάζεται φροντίδα και μιλάμε εν προκειμένω για παιδιά και γυναίκες και για μία πολύ βεβαρυμένη ψυχολογική και σωματική κατάσταση γι’ αυτούς. Υπάρχουν άτομα με πολλά χρόνια προβλήματα υγείας που δεν έχουν εντοπιστεί το τελευταίο διάστημα λόγω της μη δυνατότητας αγοράς φαρμάκων είτε της αδυναμίας να πάνε στο νοσοκομείο.
Μιλάμε για πολύ δύσκολα περιστατικά από καρκινοπαθείς, ανθρώπους με σακχαρώδη διαβήτη που χρειάζονται ινσουλίνη, άτομα με επιληψία, ανθρώπους που καταφτάνουν με αμαξίδια για να μην μείνουν πίσω. Αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο γιατί το βλέπει κανείς να συμβαίνει δίπλα του. Βεβαίως, η δική μου εμπειρία δείχνει ότι η εικόνα δεν διαφέρει αν είσαι Συρία, Υεμένη ή αν είσαι στο Αφγανιστάν. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι με τις ίδιες ανάγκες. Μία άλλη κατηγορία που έχουμε δει παράλληλα στα σύνορα και ας μου επιτραπεί να το μοιραστώ, έχει να κάνει με το απαράδεκτο της Ευρώπης: επρόκειτο για ανθρώπους που ζούσαν, σπούδαζαν ή εργάζονταν στην Ουκρανία οι οποίοι όμως δεν είναι Ουκρανοί πολίτες. Μιλάμε για ανθρώπους απ’ όλον τον κόσμο. Κυρίως είναι από τις γειτονικές χώρες της Ουκρανίας, χώρες της Πρώην Σοβιετικής Ένωσης, πολλοί φοιτητές από την Λατινική Αμερική κλ.π. επειδή ωστόσο έχουν ένα διαφορετικό χρώμα, η διαχείρισή τους ήταν τελείως διαφορετική. Επομένως, θεωρώ ότι είναι σημαντικό την ώρα της κρίσης να δείξουμε την σωστή αλληλεγγύη προς ΟΛΟΥΣ.
Αυτή τη στιγμή της κρίσης πρέπει να γίνουν 3 συγκεκριμένα βήματα: Πρώτον, να υποστηριχθούν οι οργανώσεις οι οποίες βρίσκονται ήδη εκεί για να μπορέσουν να παραμείνουν και να συνεχίσουν την δράση. Δεύτερον, υπάρχει δυνατότητα διασύνδεσης και με τοπικές οργανώσεις γιατί φανταστείτε ότι η αγορά διάφορων προϊόντων στις γειτονικές χώρες όπως π.χ. η Πολωνία, θα έχει ένα χαμηλότερο κόστος για προϊόντα που μαζεύονται. Τρίτον, όταν οργανώνουμε την ανθρωπιστική βοήθεια είτε είναι τρόφιμα είτε είναι φάρμακα, είναι σημαντικό να καταγράφεται στην δική τους γλώσσα και ημερομηνίες λήξης αλλά και το τί περιέχει το κάθε κουτί. Φτάνουν δηλαδή, κουτιά απ΄όλον τον κόσμο τα οποία έχουν μέσα ένα μείγμα πραγμάτων και χρειάζονται μέρες για να γίνει κατάλληλα η διαλογή και κατανομή τους.
Λ.χ. Μετά το τσουνάμι η κυβέρνηση της Ινδονησίας είχε πετάξει στα σκουπίδια 72 τόνους ανθρωπιστικής βοήθειας είτε επειδή ήταν ληγμένα είτε επειδή ήταν κάποια πράγματα που δεν μπορούσαν να κατανοήσουν. Οπότε έχει σημασία η διασύνδεση και με τις κοινότητες των Ουκρανών που ζουν στην Ελλάδα είτε στην ίδια την Ουκρανία για να φτάσουν στον κόσμο φάρμακα που χρειάζονται άμεσα, όπως για χρόνια νοσήματα, για σακχαρώδη διαβήτη, υπέρταση, φάρμακα για καρκινοπαθείς, είδη υγιεινής, τρόφιμα για όσους μένουν πίσω, υλικό για υποστήριξη των νοσοκομείων όσον αφορά στους τραυματίες πολέμου. Νομίζω ότι αν αυτό γίνει σε συντονισμό αφού δεν φτάνει μόνο η καλή διάθεση, θα πρέπει να την κάνουμε αυτήν την προσπάθεια με τέτοιον τρόπο που τα πράγματα, τα προϊόντα, τα φάρμακα να φτάσουν και να είναι χρήσιμα για τους ανθρώπους εκεί. Μακάρι να μην ξεχαστούν αυτοί οι άνθρωποι όπως και όλοι όσοι έχουν ανάγκη!
Αυτή τη στιγμή όσον αφορά στην ουκρανική κρίση είμαστε στα σύνορα της Πολωνίας με την Ουκρανία, της Μολδαβίας με την Ουκρανία και η τρίτη προσπάθεια που επιχειρείται πλέον είναι να μπορέσουμε να μεταφέρουμε ιατροφαρμακευτικό υλικό μέσα στην Ουκρανία την ίδια. Η INTERSOS προσφέρει έργο σε πάνω από 25 χώρες αυτή τη στιγμή.