Το 2024, άμαχοι, μη στρατιωτικές υποδομές και οι εργαζόμενοι στον τομέα της ανθρωπιστικής βοήθειας εξακολουθούν να δέχονται επιθέσεις.
Το βλέπουμε καθημερινά στις χώρες όπου έχει παρουσία η INTERSOS: στο Σουδάν, στην Ουκρανία, στο νότιο Λίβανο, στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό.
Τους τελευταίους 9 μήνες το είδαμε να συμβαίνει και στη Γάζα και το καταγγείλαμε.
Κάθε μέρα, μπροστά στα μάτια μας, ο αριθμός των αμάχων που σκοτώνονται σε συγκρούσεις αυξάνεται: άνδρες, γυναίκες και παιδιά που πρέπει να προστατεύονται βάσει του Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου και που δεν μπορούμε να δεχτούμε να χαρακτηρίζονται ως «παράπλευρες απώλειες». Όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι στον τομέα της ανθρωπιστικής βοήθειας και στον τομέα της υγείας πεθαίνουν ενώ προσπαθούν να ανακουφίσουν τα δεινά των ανθρώπων που κατακλύζονται από τον πόλεμο. Οι βόμβες καταστρέφουν νοσοκομεία, σχολεία, κατοικίες πολιτών. Καταστρέφουν δρόμους, διακόπτουν την παροχή ρεύματος και καθαρού νερού.
Η πείνα, καθώς και η σεξουαλική βία και η βία με βάση το φύλο χρησιμοποιούνται ως όπλα πολέμου χωρίς να τιμωρούνται, ενώ η πρόσβαση στην ανθρωπιστική βοήθεια παρακωλύεται συστηματικά.
Την Δευτέρα 19 Αυγούστου 2024 σηματοδοτείται η 21η επέτειος από την επίθεση στα κεντρικά γραφεία του ΟΗΕ στο ξενοδοχείο Canal στη Βαγδάτη του Ιράκ, κατά την οποία σκοτώθηκαν 22 εργαζόμενοι στον τομέα της ανθρωπιστικής βοήθειας. Πέντε χρόνια αργότερα, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών όρισε την 19η Αυγούστου ως Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπιστικής Δράσης, μια ημέρα αφιερωμένη σε όλους εκείνους τους εργαζόμενους στον τομέα της ανθρωπιστικής βοήθειας που σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν κατά τη διάρκεια της εργασίας τους και στο κάλεσμα για προστασία των πληγέντων από συγκρούσεις πληθυσμών και των εργαζομένων.
Παρά τα 75 χρόνια παγκοσμίως αποδεκτών διεθνών νόμων για τη ρύθμιση της διεξαγωγής των ένοπλων συγκρούσεων και τον περιορισμό των επιπτώσεών της, οι παραβιάσεις του Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου συνεχίζονται αμείωτες και μάλιστα συχνά ατιμώρητες και ανεξέλεγκτες.
Και ενώ οι πολίτες, συμπεριλαμβανομένων των εργαζομένων στον τομέα της ανθρωπιστικής βοήθειας, πληρώνουν το απόλυτο τίμημα σε απαράδεκτους αριθμούς, οι υπεύθυνοι διαφεύγουν συστηματικά τη δικαιοσύνη.
Για να τεθεί ένα τέλος σε αυτό, είναι ζωτικής σημασίας μια αντίδραση όλων των συνειδήσεων και μια γενική κινητοποίηση για την υπεράσπιση του Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου, ιδίως αυτού του συνόλου κανόνων που εγγυώνται την προστασία των αμάχων σε συγκρούσεις.
Η προστασία του διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου σημαίνει την προστασία των αμάχων και η προστασία των αμάχων θα πρέπει να είναι ο μόνος στόχος.